وقتی دوست داری یه جایی باشی ولی نتونی ، وقتی که میخوایی چیزی بخوری و نتونی ، وقتی بخوای چیزی بپوشی و نتونی و وقتی میخواهی کاری بکنی و نتونی اونموقع مجبور میشی همه ی اینکارا رو دزدکی انجام بدی ولی نمیدونم که چرا و به چه دلیل همه ی این کارا باعث میشه که عقده ادم زیاد تر بشه انگار انسان دوست داره جلوتر بره دوست داره خودش رو پیدا کنه از عقیده ی خودش نترسه ولی کاری نمیتونه بکنه ...
تا حالا شده که بصورتی دربیاید که همه ازتون نفرت داشته باشند ؟ حتی اونایی که سعی میکنن بهت محبت ارزانی کنند رو از خودت ناراحت کنی ؟ اونم فقط بخاطر یک چیز و اون اینه که هرچی که تو میگی اونها بر عکس عمل میکنند ، هر حرفی که میزنی اونها باهات مخالفند خلاصه با هیچکس نمیتونی ارتباط برقرار کنی و خودتو تنها احساس میکنی ... تو اون موقع احساس میکنی که کسی گلوت رو گرفته و داره فشار میده ولی نمیکشت هر لحظه که به مرگ نزدیک میشی و چشات سیاهی میره گلوت رو ول میکنه و تا میخوای 4 تا نفس عمیق بکشی توی سومی دوباره گیرت میندازه و تو فقط باید دست و پا بزنی و به زمین مشت بکوبی و در خوشبینانه ترین حالت دل خودتو به اون 4 تا نفسی که خودتم میدونی وسطش ضد حال میخوری خوش کنی ولی اینا مهم نیست و اصلا شکنجه حساب نمیشه ، بدترین شکنجه اینه که می بینی یکسری احمق به ازای کم شدن مجازاتشون در اطرافت هی وول میخورن و خون ابه ای که از دهن تو و هم سرنوشتات بیرون میریزه رو از زمین جمع میکنن و هر از چند گاهی بهت یه دلداریکی هم میدن ولی نمیفهمند که اونها هم دارند خفه میشند ولی خوب اینبار توی استخر خون ابه های ما ....
باید تمیز شد ... مثل اینکه شروع شده ... در هر حال تنها امید باقی مونده و تلمباری از رنج ...
High hopes
امید های متعالی
Beyond the horizon of the place we lived when we were young
انسوی افق جایی که ما در جوانی درش زندگی کردیم
In a world of magnets and miracles
در جهانی از معجزات و جذابیت ها
Our thoughts strayed constantly and without boundary
افکارمان دائما و بدون هیچ حد و مرزی سرگردان است
The ringing of the division bell had begun
نوای اهنگ جدایی شروع شده است
Along the Long Road and on down the Causeway
در امتداد جاده و در پایان روگذر
Do they still meet there by the Cut
ایا هنوزم انها در بریدگی جاده همدیگر رو ملاقات می کنند
There was a ragged band that followed our footsteps
یک روبان کهنه وجود داشت که جای پای مارو دنبال میکرد
Running before time took our dreams away
در حالی که میدویدیم تا زمان ارزوهایمان را دست نیافتی نکند
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
نقش بیشمار موجودات کوچکی را بازی میکردیم که سعی میکردند مارو زمین گیر کنند
To a life consumed by slow decay
تا مارو به زندگی بیاندازند که به ارامی رو به زوال بود
The grass was greener
علف ها سبزتر بودند
The light was brighter
نور ، روشنی بیشتری داشت
With friends surrounded
در جمع دوستان
The nights of wonder
شبهای شگفت اور
Looking beyond the embers of bridges glowing behind us
به فراروی اخگر پارگان پل هایی که پشت سرمان در حال سوختن است نگاه میکنم
To a glimpse of how green it was on the other side
تا به یک نظر بفهمم که در سمت دیگرش چقدر سبز بود
Steps taken forwards but sleepwalking back again
قدم ها به جلو برداشته شده اند ولی خوابگردی با اجبارٍ
Dragged by force of some inner tide
بعضی کشش های درونی بازگشته است
At a higher altitude with flag unfurled
بر بلندای رفیع تر با پرچم افراشته
We reached the dizzy heights of that dreamed of world
ما عرش سرگردان رویای دنیایمان را بدست اوردیم
Encumbered forever by desire and ambition
بازداشته شده برای همیشه توسط شهوات و جاه طلبی ها
There's a hunger still unsatisfied
اینجا یک گرسنه ی ارضا نشده و بی حس وجود دارد
Our weary eyes still stray to the horizon
چشمان خسته ی ما همچنان سرگردان افق ها است
Though down this road we've been so many times
با این حال پایین این جاده ما برای دفعات زیادی بوده ایم
The grass was greener
علف ها سبزتر بودند
The light was brighter
نور ، روشنی بیشتری داشت
The taste was sweeter
مزه ها شیرین تر بود
The nights of wonder
شبهای شگفت اور
With friends surrounded
در جمع دوستان
The dawn mist growing
بلند شدن مه صبحگاهی
The water flowing
دنبال کردن اب
The endless river
رودخانه ی بی پایان
Forever and ever
برای همیشه و در همه حال
pink floyd
اما صد میلیون کشته یعنی چه؟ انسان وقتی هم که جنگیده باشد تازه به زحمت میداند که مرده یعنی چه ؟ و چون مرده ، وقتی انسان او را پس از مردن ببیند، اهمیتی ندارد ، صد میلیون جسد پراکنده در خلال تاریخ فقط دودی است در مخیله . دکتر طاعون قسطنطنیه را به خاطر می اورد که به گفته ی پروکوپیوس در یک روز ده هزار کشته دارده بود . ده هزار کشته یعنی پنج برابر جمعیت یک سینمای بزرگ . این است انچه باید کرد : مردمی را که از پنج سینما خارج میشوند باید یکجا جمع کرد و به یکی از میدان های شهر برد و انجا دسته جمعی کشت تا این رقم کمی روشنتر دیده شود . لااقل در این صورت میتوان چهره های مشهور و شناخته شده را بر بالای این توده ی گمنام گذاشت . اما طبعا چنین کاری غیر ممکن است و بعد ، چه کسی ده هزار چهره را میشناسد ؟ گذشته از ان ، معلوم است که اشخاصی نظیر پروکوپیوس شمردن نمیدانست . در کانتون هفتاد سال پیش قبل از اینکه بلا به سراغ مردم بیاید ، چهل هزار موش از طاعون مرده بود . اما در سال 1871 وسیله ای برای شمردن موشها در دست نبود . تقریبی و یکجا حساب میکردند و واضح بود که امکان اشتباه فراوان بود . با وجود این ، اگر یک موش سی سانتیمتر طول داشته باشد ، چهل هزار موش که سر هم چیده شود ، طولش ..... اما دکتر که از حوصله میرفت ، تسلیم جریان میشد و این درست نبود . چند مورد مشابه تشکیل اپیدمی نمیدهد . کافی است که احتیاط های لازم بجا اورده شود . لازم بود به علایمی که در دست داشتند متکی باشند : کرختی و سستی ، هذیان ، لکه های تن ، شرحه شرحه شدن درون و مافوق اینها ، مافوق همه ی اینها یک جمله پیش چشم دکتر ریو مجسم بود ، یک جمله که در دفتر یادداشت او علائم مرض با ان تمام میشد : ( نبض ضعیف میشود و حرکت کوچکی سبب مرگ میگرد) اری در انتهای همه ی اینها ، سه چهارم بیماران - و این رقم درست بود – زندگی شان به رشته نازکی بند بود و برای این حرکت خفیفی که جانشان را میگرفت بی صبری میکردند . دکتر همانطور از پنجره نگاه میکرد . در یک سوی شیشه ، اسمان شفاف بهار و در سوی دیگر کلمه ای که هنوز در اتاق طنین می انداخت : طاعون . این کلم تنها شامل معنای نبود که علم به ان میداد بلکه رشته ای از تصاویر عجیب و غریب را با خود داشت که با این شهر زرد و خاکستری چندان متناسب نبود شهری که در این ساعت جوش و خروش متوسطی داشت : به جای سر و صدا همهه اش بلن بود و روی هم رفته خوشبخت بود : اگر بتوان در عین حال هم خوشبخت و هم گرفته بود . و ارامشی اینهمه ملایم و اینهمه بی اعتنا تصاویر کهن بلا را به سادگی انکار میکرد : تصویر (اتن) طاعون زده که پرندگانش مهاجرت کرده بودند ، شهرهای چین که از محتضران خاموش اکنده بود ، محکومین به اعمال شاقه که در مارسی اجساد شرحه شرحه را داخل گودال ها میریختند . دیوار بزرگ پروانس که به قصد جلوگیری از باد خشمگین طاعون ساخته میشد ، یافا و گدایان نفرت بار ان ، رختخواب های خیس و پوسیده که به زمین سفت بیمارستان قسطنطنیه میچسبید ، بیمارانی که با قلاب کشیده میشدند ، کارناوال پزشکان نقاب دار در دوران طاعون سیاه ، نزدیکی کردن زندگان با هم در گورستان میلان ، ارابه های مردگان در لندن وحشت زده و فریاد مدام انسان ها که شب ها و روزها همه جا را اکنده میساخت . نه ، همهی این چیزها هنوز انقدر قوی نبود که بتواند ارامش این روز ها را بر هم بزند . در سوی دیگر شیشه زنگ تراموای نا پیدایی ناگهان طنین انداخت که در یک لحظه دهدهشت و رنج را نفی میکرد . تنها دریا در انتهای ردیف بام های چهار گوش و تیره ی خانه ها شاهد این بود که پیوسته اضطراب در دنیا وجود دارد و هرگز ارامش نیست و دکتر ریو که خلیج را نگاه میکرد به تودیه هیزمی می اندیشید که مردم اتن طاعون زده در کنار دریا افروخته بودند . لوکرتیوس در کتاب خود از ان سخت گفته است : در سراسر شب مرده ها را برای سوزاندن به انجا میبردند ، اما جا نبود و زندگان برای جا دادن عزیزانشان به ضرب مشعلها با هم میجنگیدند و این جنگ خونین را به رها کردن جسد ها به گوشه ای ترجیح میداند . میشد هیزم های سرخ را در برابر اب ارام و تیره در نظر اورد . جنگ با مشعل را در شبی پر از جرقه ها ، و بخار غلیط مسموم را که به سوی اسمان نگران بالا میرفت . میشد ترسید .... 
طاعون .jpg)